'We doen alles om de laatste wens van patiënten in vervulling te laten gaan’

Jullie patiënten zijn vaak ernstig ziek. Hoe maak je het toch zo prettig mogelijk voor hen?

‘Anders dan op de meeste ziekenhuisafdelingen zien wij onze patiënten meestal vaker dan één keer, bijvoorbeeld als ze een chemokuur krijgen. Op onze afdeling proberen we daarom meer te doen dan alleen de benodigde zorg verlenen. Ik probeer altijd een band op te bouwen. Als je je patiënten beter kent, kun je het verschil maken in een zware tijd. Zo was hier ooit een mevrouw die door opname twee keer haar vakantie naar Turkije af moest zeggen. Daar baalde ze enorm van. De servicemedewerkers vrolijkten haar op te met een broodje kebab. Dat kwamen ze – geheel in stijl – brengen met Turkse muziek op de achtergrond. Haar gemiste vakantie maken we niet goed, maar zo’n gebaar verzacht de pijn. Dit is iets kleins, maar we doen ook grotere dingen.’

Zoals?

‘Een paar jaar geleden lag er een mevrouw op de afdeling die we al lang kenden. We wisten dat ze niet lang meer te leven had. Ze had nog één laatste wens: haar eerste kleinkind ontmoeten. Haar dochter was hoogzwanger, maar woonde in België. Direct na de bevalling hebben we alles op alles gezet om haar samen met haar baby naar Den Helder te halen. We reserveerden een tweepersoonskamer en leenden een babybedje van de kraamafdeling. Mevrouw was dolgelukkig. Drie dagen later overleed ze, met haar kleinkind vlak naast zich.

Hoe pas je zoiets speciaals in het toch al drukke schema?

‘Dat doen we door de taken te verdelen. We hebben het geluk dat we met een hecht team werken. Iedereen wordt enthousiast als een wens van een patiënt uit kan komen. Door het samen op te pakken, valt de druk per persoon reuze mee. Bovendien maken de reacties van onze patiënten het de moeite meer dan waard. Als iemand ons met tranen in de ogen bedankt, houden we het zelf ook niet altijd droog.’

Je hebt in het ziekenhuis te maken met regels en protocollen, dus misschien is niet alles mogelijk?

‘We overleggen altijd met de arts over wat we wel en niet kunnen doen. Als iets niet kan, proberen we het anders te regelen. Zo hadden we een patiënt die nog één keer zijn hond wilde zien. Naar huis gaan lukte niet meer, en vanwege hygiëne zijn dieren bij ons niet toegestaan. We hebben toen in overleg met infectiepreventie de hond toch naar de afdeling laten komen. Dat was een heel emotioneel moment. Niet alleen voor de patiënt, maar voor iedereen die erbij was.’

Heb je tips voor andere mensen in de zorg om ook out-of-the-box te denken?

‘Ons motto is: nee heb je, ja kun je krijgen. De eerste keer dat we zoiets regelden, verwachtten we er niets van. Maar het lukte. Door het gewoon te doen, zie je wat er mogelijk is. En dat is vaak meer dan je denkt.’

Ben je benieuwd naar meer out-of-the-box denken in zorg en welzijn? De nieuwste editie van het Goed Bezig magazine staat er mee vol!