‘Een mix van jonge en oudere collega's werkt het beste’

‘Niets anders dan bewondering heb ik voor Ankie. Ik kan me voorstellen dat je naar je pensioen toeleeft. Als dat moment dan komt en je toch doorgaat – omdat je mensen graag wilt blijven helpen – heb je echt hart voor de zorg. Dat is toch ook waarom wij met mensen werken; je wilt bijdragen aan hun welzijn.’ Ankie bevestigt dit: ‘Ik heb geen moment getwijfeld toen ik het aanbod van het Beatrixziekenhuis kreeg. De HR-manager ziet hoe hard zijn collega’s werken en wil hen helpen om dit goed te kunnen blijven doen. Ik mag ze ondersteunen, bijvoorbeeld een poli-assistente die agressief is benaderd door een patiënt of familieleden. Na zulke gebeurtenissen kunnen deze medewerkers hun verhaal bij mij doen, zodat ze hun werk met ziel en zaligheid kunnen blijven uitoefenen. Dat is toch fantastisch?’

Een mix van jonge en oudere collega’s

Ankie heeft al een lange carrière in de zorg achter de rug. Ze werkte als ziekenhuispsycholoog voor patiënten voordat ze overstapte naar de ouderenpsychiatrie. De laatste tien jaar werkte ze als psycholoog voor medewerkers bij de interne arbodienst. Werken met collega’s en cliënten van alle leeftijden is haar dus niet vreemd, en juist die mix vindt Ankie geweldig. ‘Jonge mensen zijn vaak enthousiast, leergierig en hebben lef. Ze assisteren bij een moeilijke operatie of werken voor het eerst op een covid-afdeling met beschermende kleding.

Oudere collega’s brengen weer ervaring mee. Die mix is ook voor patiënten fijn. Jongeren geven hen een andere kijk op dingen, en ik ben degene die zich in veel situaties kan verplaatsen.’ Linde herkent zich in Ankies verhaal: ‘Je hebt oudere collega’s in je team nodig. Zij weten meer en hebben al veel vlieguren gemaakt. Met hun ervaring kunnen ze verder vooruitkijken. Ze herkennen bijvoorbeeld vroegtijdige achteruitgang of verandering bij patiënten die een herseninfarct of een hersenbloeding hebben gehad. Andersom leren zij ook van ons. Wij komen net uit de schoolbanken en weten bijvoorbeeld meer over nieuwe protocollen.’

Een buffer opbouwen

Ook al heeft ze haar werk nog niet neergelegd, Ankie voelt zich vrijer dan ooit. ‘Als ik over een half jaar besluit dat ik niet meer wil werken, kan dat. Ik werk vier dagen, maar ik zie het als deeltijdpensioen. Ik krijg pensioen, geld waar ik lang en hard voor heb gewerkt. En wat ik verdien door nog te werken, is een extra zakcentje waar ik leuke dingen mee kan doen.’

Linde begon al op vroege leeftijd met sparen, maar haar pensioen is iets waar ze daarentegen nog niet mee bezig is. ‘Ik vind niet dat ik al de leeftijd heb om daarover na te denken. Ik ben 22 en sta midden in het leven: ik kan nog alle kanten op.’ Ankie geeft Linde gelijk: ‘Op jouw leeftijd was ik daar ook nog niet mee bezig, en met mij is het ook goed gekomen. Wel is het belangrijk dat je een buffer opbouwt. Voor nu, om een auto te kunnen kopen, een huis of voor vakantie. Maar je kunt natuurlijk ook alvast sparen voor een extraatje voor later. Uiteindelijk is het allerbelangrijkste dat je werk doet wat je leuk vindt, je hart volgt en een leuk sociaal leven leidt. Zelf ben ik me rond mijn veertigste gaan bezighouden met mijn pensioen en heb nu voldoende opgebouwd om comfortabel te kunnen leven als ik niet meer werk.’