'Ziekte een stukje draaglijker maken'

Erzsébet, wat heb je hiervoor gedaan?

'Ik heb 3 jaar op verpleegafdeling Interne geneeskunde (Nefrologie) gewerkt. Daarvoor op de revalidatie in de ouderenzorg. En eerder ook nog op interne oncologie. Dat was pittig, maar ook heel interessant. Je staat heel dicht bij de patiënt, zelfs nog dichter dan naaste omgeving. Je bent heel belangrijk, je kan net dat stukje extra geven. En dat geeft een goed gevoel.'

Hoe vind je het om in de zorg te werken?

'Voor dialysepatiënten is het niet niks: 3 keer per week 4 uur lang aan de apparaten. Ik heb met ze te doen. Een van de belangrijkste dingen is humor. Ik hou van humor. Het leidt de patiënten even af van het ziek zijn. We kunnen ze helpen om hun ziekte een stukje draaglijker te maken.

Je kan tegenwoordig ook thuis dialyseren, maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Sommigen willen het ook niet. Mensen die alleenstaand zijn, bijvoorbeeld. Er zijn zeker 10 mensen die voor de gezelligheid komen. Je bent onder lotgenoten, ook heel belangrijk. Een van de patiënten komt hier al 18 jaar!'

Jij gaat nog lang niet met pensioen ;-). Hoe zie jij je carrière voor je?

'Ik blijf zeker in deze setting. Ik heb leuk contact met patiënten. En ik heb verschillende werkgroeptaken: ik ben aanspreekpunt voor diabetispatiënten, houd me bezig met websitebeheer van de afdeling dialyse en ik zit in de werkgroep om plannen te maken voor het ontwikkelen van een dialyse-app. Ook komen we als team regelmatig samen om na te denken over het verbeteren van de zorg in de toekomst. Bijvoorbeeld: Hoe kunnen wij meer op maat werken?' 

'Het werk is heel afwisselend: laatst heb ik gedialyseerd op de intensive care. Iemand had een zelfmoordpoging gedaan. Ik had die dag bereikbaarheidsdienst en ik ben er met spoed naartoe gegaan. Het is niet leuk, maar het geeft me wel een soort van kick. Je levert een belangrijke bijdrage.'

Hoe zorg jij voor een goede balans tussen werk en privé?

'Ik neem soms verhalen mee naar huis. Ik wil dat gescheiden houden, maar dat lukt niet. Dan deel ik mijn werkdag met mijn partner. Ik heb ook vriendinnen die in de zorg werken, dat scheelt ook. En muziek maken is heel ontspannend! Ik speel bariton in de Scheepjeswolharmonie van Veenendaal en geef ook nog trompetles aan kinderen.'

Wanneer besloot jij om in de zorg te gaan werken?

'Dat was eigenlijk vrij laat. Als kind dacht ik al aan iets medisch, niet wetende wat. Dieren, mensen? Lange tijd wilde ik bij de brandweer of politie. In ene wist ik het gewoon: werken in het ziekenhuis! Waarom? Persoonlijk contact is voor mij belangrijk. En patiënten helpen aan betere kwaliteit van leven.'

Heb je nog tips voor jongeren die overwegen in de zorg te gaan werken?

'Ik vroeg het laatst aan mijn nichtje of het haar iets zou lijken. Maar ze wist het zeker, ze wil geen lichamelijk contact. Ja, dat komt er wel bij kijken. Het moet bij je passen. Je moet er feeling voor hebben, voldoende aanpassingsvermogen hebben, met kritiek en tijdsdruk kunnen omgaan. Kortom, je moet je mannetje kunnen staan. Ik heb weleens een heel moeilijke patiënt meegemaakt. Ik tel tot 10. Ik stel me dan voor: het heeft altijd een reden waarom iemand zo uit de hoek komt.'

En? Hoe vond je het om mee te werken aan deze docu?

'Heel leuk. Ik vind het een goede afwisseling; het gaat over ons werk en ook over vrije tijd. Ik heb er niets van gemerkt dat Wim van der Aar (regisseur) 'in mijn nek stond'. Ik vind het een eer dat wij gevraagd zijn. Op onze afdeling kunnen de collega's niet wachten om het eindresultaat te zien: En? En? En? Niet alleen Wim en ik zijn in beeld, andere collega's ook, maar dat vinden ze helemaal niet erg.'