interview

‘Als je negativiteit geen zuurstof geeft, dooft het vanzelf’

Suse van Kleef (36) was jarenlang correspondent in Engeland voor de NOS en het AD. Nu werkt ze als journalist en presentator en is ze de eerste vrouwelijke voetbalcommentator bij het beroemde radioprogramma ‘Langs de Lijn’. Om haar doelen te bereiken moest ze wel over doorzettingsvermogen beschikken.

Je wilde als jong meisje van zeven jaar op voetbal, toen dat nog best bijzonder was. Hoe ging dat?

‘In die tijd was dat nog echt een sport voor jongens, maar omdat ik helemaal gek was van voetbal hebben mijn ouders me gestimuleerd. Ze zochten een club waar dat kon, of beter gezegd ‘getolereerd’ werd. Want ik werd niet met open armen ontvangen. Er werd bijvoorbeeld ingewikkeld gedaan omdat er geen kleedkamer voor meisjes was. 'Dan kleed ik me thuis wel om’, zei ik dan. Als meisje dat wilde voetballen, heb ik geleerd om te gaan met mensen die je tegenwerken of uitlachen. Als je echt gemotiveerd ben, laat je je niet tegenhouden. Dat zal ook gelden voor mensen in zorg en welzijn. Dat moet je écht willen en in je zitten.’

Je werd geselecteerd voor het Nederlands Vrouwenelftal tot 19 jaar. Maar je besloot op een gegeven moment te stoppen. Waarom?

’Het was altijd mijn droom om profvoetballer te worden, maar dat kon toen eigenlijk nog niet voor meisjes. Toen ik mijn kruisband afscheurde en ik een lange revalidatie en zware operatie moest ondergaan, ben ik gestopt. Ook omdat een maatschappelijke carrière en voetballen op hoog niveau heel lastig te combineren was. Nu is het vrouwenvoetbal doorgebroken, maar ik heb geen spijt.’

‘Ik werd niet met open armen ontvangen’

Na een studie Journalistiek en een loopbaan als buitenlandcorrespondent ben je nu weer terug bij het voetbal. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan?

‘Ik heb er vroeger weleens over gedacht om geneeskunde te gaan studeren. Maar ik kom uit een journalistenfamilie, dus het balletje rolde toch die kant op. Toen het vrouwenvoetbal in Nederland doorbrak, vroeg de NOS me voor allerlei klussen. En nu ben ik voetbalcommentator bij ‘Langs de Lijn’. Ik heb nu juist voordeel van het feit dat ik vrouw ben, want die zijn schaars in deze wereld.’

Voetbal is ook in de media nog steeds een mannenwereld. Hoe werd er op jou gereageerd?

‘Dat was wel even wennen voor veel mensen. Voetbal is inderdaad nog steeds een conservatieve mannenwereld. Wanneer ik verslag ging doen van een wedstrijd en bij een stadion aankwam met een grote koffer vol radioapparatuur, dachten ze dat ik de visagiste was, hahaha. En als ik mijn mening geef, zijn de reacties soms in de trant van: ‘die vrouw snapt er niks van’.'

'Het schuldgevoel blijft als ik een verjaardag afzeg’

Ja, het is zwaar. Maar ook ieder uur studeren waard. Naast haar werk als verpleegkundige in het ziekenhuis, en haar fulltime ‘baan’ als moeder van een tweeling (2), volgt Anne (31) sinds een jaar de opleiding tot hbo verpleegkundige.

Lees meer

Wat doet dat met jou?

‘Ik heb daar niet zo’n boodschap aan. Ik ben niet zo snel van slag omdat iemand iets roept. Verandering zorgt nu eenmaal voor wrijving. Mensen houden graag de dingen zoals ze zijn, want verandering is eng. Maar ik vind het belangrijk dat vrouwen een plek verwerven in de voetbalwereld. Ook al wordt die wereld nog steeds gedomineerd door mannen. Als ik nu reacties krijg, reageer ik daar niet op. Als je iets geen zuurstof geeft, dooft het ook vrij snel. Ik weet zelf dat ik mijn werk tot in de puntjes voorbereid. Als er dan commentaar is, vind ik dat niet erg. Ik weet dat ik mijn best doe.’

Wat je energie geeft, groeit?

‘Precies. Ik geloof in naar voren kijken. En ik voel me heel bevoorrecht met het werk dat ik mag doen, dan moet je ook tegen een stootje kunnen. Daarover zeur ik niet. Zeker niet als ik zie hoe mensen in de zorg iedere dag anoniem hun werk doen, in dienst staan van anderen en voor grote uitdagingen staan. Daar maak ik een diepe buiging voor.

Meer Suse

Goed Bezig magazine

Suse ging voor magazine Goed Bezig op bezoek bij ouderenzorginstelling Oktober, waar ze meeliep met Zinvolle dagcoach Doreth. Lees de reportage vanaf pagina 6.