'Het schuldgevoel blijft als ik een verjaardag afzeg’

Deze studie is al je vierde opleiding. Wat heb je hiervoor allemaal gedaan?

‘Van oorsprong ben ik kok, ik werkte jarenlang in de horeca. Een groot deel van mijn schoonfamilie werkt in de zorg; door hen werd ik nieuwsgierig en besloot ik de overstap te maken. Maar zonder diploma in de zorg gaan werken, is lastig. In sollicitatiebrieven vertelde ik dat ik ervaring op wilde doen. Vaak werd ik afgewezen, maar een ouderenzorgorganisatie in Driebergen was enthousiast. Daar heb ik een jaar lang verzorgende IG’ers geholpen met cliënten wassen, aankleden en hen in en uit bed tillen. Daarna kon ik doorgroeien: ik volgde de opleiding tot verzorgende IG en medewerker maatschappelijke zorg, de verkorte opleiding tot verpleegkundige en nu hbo-verpleegkunde. Per week kost me dat ongeveer 24 uur thuissstudie – naast 16 uur werken en één dag school.’

Is de combinatie met je werk en gezin wat je ervan had verwacht?

‘Zeker een jaar heb ik nagedacht of ik de opleiding moest gaan volgen. Ik had wel verwacht dat het zwaar zou worden, en dat is ook zo. Gelukkig kan ik goed plannen, en zeker met een gezin is dat echt nodig. Wat ik onderschat heb, is de ruis die ik erbij heb gekregen. Toen ik fulltime werkte en mijn man en ik geen kinderen hadden, was ons leven eigenlijk een geoliede machine. Thuis heb je je huishouden op orde, en omdat je iedere dag op je werk bent, ben je altijd bij. Toen kregen we kinderen en ging ik parttime werken. Hierdoor ben ik niet meer van alles op de hoogte en moet ik vaker dingen opzoeken. Door de gebroken nachten voel ik me vaker ‘brak’ en ons huishouden staat op een heel laag pitje. En zo’n opleiding is meer dan alleen lessen volgen en voorbereiden. Ik wil ook mijn klasgenoten beter leren kennen en onthouden welke persoonlijke dingen ze vertellen.      

Ik moet er veel voor laten, vooral sociale afspraken. Soms is dat lastig. Het schuldgevoel blijft knagen als ik een verjaardag moet afzeggen of niet kan komen helpen bij mijn kerkgemeenschap. Maar na een jaar ben ik er al beter in geworden. En ik weet ook: het is ‘maar’ 2,5 jaar. Het is niet mijn hele leven.’

Wat doe je nu al anders dan een jaar geleden?

‘Vaker ‘nee’ zeggen en mijn grenzen bewaken. Het had wat oefening nodig, maar door deze opleiding sta ik sterker in mijn schoenen. Als iemand nu iets vraagt, durf ik te zeggen dat het niet kan. Ik sta achter wat ik zeg en verontschuldig me niet meer. Ik heb gemerkt dat mensen het respecteren nu ik helder en duidelijk ben in wat wel en niet kan. En begrijpen ze niet dat mijn studie nu prioriteit heeft? Dan zegt dat meer over hen dan over mij.’

Wat is volgens jou onmisbaar als je een opleiding wilt combineren met werk en een gezin?

‘Eigenlijk een paar dingen. Ten eerste werktijd, studietijd en vrije tijd heel duidelijk afbakenen. Iedere week maak ik een planning, zodat ik precies weet wat ik moet doen als het tijd is om de laptop open te klappen.

Daarnaast is mijn man Jarko heel belangrijk. Ik zou dit niet zonder hem kunnen. Hij is mijn rots in de branding en vangt alles op wat mij niet lukt. We doen dit echt samen, en vieren ieder tentamen dat ik heb gehaald. Dat geeft energie, en zorgt ervoor dat ik me nooit schuldig voel. Als ik vraag of hij de was aan wil zetten, heeft hij er al twee gedraaid. Ook hebben we een gouden gastouder die ons met de kinderen helpt.

En als laatste: goede werk- en stagebegeleiders. Mijn stagebegeleiders hebben ook een druk gezin, dus weten wat het is om een opleiding en werk te combineren. Van hen krijg ik hele fijne tips. Bijvoorbeeld om alleen te leren wat ik écht moet weten. Uiteindelijk maakt het niet uit of ik de opleiding haal met een 7 of een 9; ik heb er liever een leuk leven naast. Ook mijn teamleider steunt me waar ze kan. De dagen dat ik naar school ga, zijn mijn vrije dagen en word ik nooit gebeld om te vragen of ik tóch wil werken. Daardoor voel ik dat mijn opleiding serieus wordt genomen en dat ik alle ruimte krijg om die te volgen.’    

Er zijn vast ook momenten dat je het even niet ziet zitten. Wat doe je dan?

‘Die momenten heb ik eigenlijk altijd voor een tentamen. 'Dit lukt nooit!', roep ik dan. Mijn hoofd zit zo vol, en dan moet het leren nog beginnen. Dan huil ik even, dat lucht op. Jarko geeft me daarna een peptalk, én een schop onder m’n kont. Vaak kan ik het daarna wel weer relativeren. Op dat soort momenten probeer ik vaak te denken dat ik mág leren, ik vind het echt een voorrecht.’

Wat wil je zeggen tegen collega’s die deze stap overwegen, maar twijfelen?

‘Doen! Het is pittig, maar het is het zo waard. Wat kan helpen – met die gedachte ben ik namelijk aan deze opleiding begonnen – maak een begin. Natuurlijk is mijn doel het af te maken, maar ‘gewoon’ beginnen haalde bij mij de druk eraf. Ik probeer dus ook niet het grote geheel te overzien: ik leef van tentamen naar tentamen. Zelfs nu ik een jaar bezig ben, twijfel ik nog weleens of ik dit tempo kan blijven volhouden. Maar dat is vaak als ik moe ben en het even niet zie zitten, en dan moet ik geen beslissingen nemen. Iedere week leer ik meer, en dat motiveert me om door te gaan.’