Beginnen als jongeling én coach: ‘Ik voelde dat ik me moest bewijzen’

‘Vanuit mijn stage rolde ik een dienstverband in en werd ik al snel senior begeleider. Zo was ik tegelijk de jongeling in de groep én coach van mijn soms wel 20 jaar oudere collega’s. Best spannend. De meerderheid had daar geen problemen mee, een aantal oudere collega’s wél.’

Bewijzen en samenwerken

‘Sommige collega’s spraken hun twijfels hardop uit. Ik voelde dat ik me moest bewijzen, hun vertrouwen moest winnen. Dat win je, zo merkte ik, door gewoon je werk goed te doen. Door initiatief te nemen. Laten zien: ik mag dan jong zijn, maar ik weet wat goede zorg inhoudt. Zo heb ik bijvoorbeeld meer medische kennis dan veel van mijn collega’s. De twijfelende collega’s trokken bij.’

Leren van elkaar

‘Jong en oud kunnen van elkaar leren. Zo heb ik veel aan collega Suzanne (51). Ik twijfel soms aan mezelf: ga ik goed met de situatie om, zijn de emoties die ik voel normaal? Dat is weleens voorgekomen in collegiaal overleg en familiecontact. Dan vraag ik advies aan Suzanne. Haar werk- en levenservaring telt. Ze heeft me geleerd om me geen zorgen te maken over zaken waarop ik geen invloed heb. En dat ik er niet van uit kan gaan dat een ander hetzelfde voor ogen heeft als ik. Andersom kloppen oudere collega’s bij mij aan als ze worstelen met het nieuwe cliëntvolgsysteem of met andere ICT-zaken. Ik weet dat mijn flexibele houding en bevlogenheid ze inspireert.’

Generaties op de werkvloer

‘Oudere collega’s kunnen soms wat star zijn. Omdat ze dit werk al zo lang doen en zogenaamd alle pogingen om de zorg beter te maken al eens op niets hebben zien uitlopen. Er is nu minder geld, tijd en personeel dan vroeger, maar alsnog kan je op allerlei manieren de zorg verbeteren. Je moet het gewoon proberen! Kijken wat werkt. Over het algemeen –  Suzanne is een uitzondering –  staan jongeren daar meer voor open dan ouderen. We kunnen elkaar gewoon goed helpen.’