'Ik had dichter bij mezelf moeten blijven'

Hoe kijk je terug op die donkere periode in je leven, nu zo’n tien jaar geleden?

'Het is nog steeds een waas. Wat er toen is gebeurd, is heel ongrijpbaar. Ik kan me zelfs niet alles herinneren. Er komt steeds iets meer terug. Ik was een kwetsbaar en onzeker meisje dat vooral veel bezig was met het pleasen van anderen. Ik wilde graag leuk gevonden worden en spiegelde me aan anderen. Ik wilde dat ik dichter bij mezelf had durven blijven.'

Hoe ben je uiteindelijk weer dichter bij jezelf gekomen?

'Vooral door het hardlopen. Als ik dat niet had gehad, weet ik niet wat er zou zijn gebeurd. Ik begon zoals iedere beginnende hardloper op nul. Na een paar minuten was ik kapot. Maar langzaam werd mijn conditie beter en de afstand groter. En belangrijker nog: ik kon mijn emoties erin kwijt. Als ik loop, voel ik me vrij en onaantastbaar. Toen ik net begon, had ik geen sportkleding. Daar had ik geen geld voor. Ik werd op straat uitgelachen en dat deed mijn zelfvertrouwen geen goed. Toen ben ik ’s nachts gaan lopen; dan werd ik tenminste door niemand gezien. Inmiddels ben ik zo gewend om hard te lopen vóór mijn dag begint, dat ik nog steeds om 04.30 uur de deur uit ga. Best handig als ik een vroege dienst heb in het verpleeghuis.

Hardlopen heeft me enorm geholpen toen ik mijn leven langzaam weer op de rit kreeg. In het begin vond ik het nog lastig om met verplichtingen om te gaan. Zoals een baan. Ik had zo lang dingen moeten doen die ik niet wilde, dat ik daarna eigenlijk nergens zin in had. Maar tijdens het hardlopen kon ik moeilijk halverwege een training op de weg gaan zitten als ik niet meer verder wilde. De mentaliteit die ik tijdens het lopen ontwikkelde, ben ik gaan koppelen aan het dagelijks leven. Het gaf me kracht om ook andere verantwoordelijkheden aan te pakken.'

Wie of wat heeft je geïnspireerd om in de zorg te gaan werken?

'Toen ik klein was, wilde ik Geneeskunde gaan studeren. Door alle omstandigheden zakte ik af van vwo naar havo. Uiteindelijk ben ik helemaal met school gestopt. Ik had geen diploma, dus Geneeskunde was geen optie. Maar de zorg is me altijd blijven interesseren. Eén van mijn docenten heeft me geholpen een studie te zoeken die zo dicht mogelijk in de buurt van Geneeskunde kwam; het werd Verpleegkunde. Ik wil graag iets betekenisvols doen; iets wat een doel dient. In de zorg kan ik iets voor anderen betekenen. Nu werk ik als leerling hbo-verpleegkundige met ouderen, in een verpleeghuis in Westervoort.'

Wat heb je van je verleden geleerd dat je nu gebruikt in je werk?

'Ik heb een groot inlevingsvermogen ontwikkeld. Ik begrijp mensen goed, kan met hen levelen. Al heb ik daar wel hard voor moeten werken, want ik was – en ben nog steeds – hard voor mezelf. En daardoor ook voor anderen: ik vond al snel dat mensen zich aanstelden. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Inmiddels kan ik dat los van elkaar zien.'

Wat zou je tegen je jongere ‘ik’ willen zeggen?

'Dat ik al best goed op weg was, maar vol had moeten houden. Je wilt je gewaardeerd voelen, dat er iemand naast je staat die zegt dat je goed bezig bent, trots op je is. Dat vond ik niet bij mijn ouders, waardoor ik het ergens anders zocht. Alleen bleken deze mensen niet het beste met me voor te hebben.'

En wat zou je tegen leeftijdsgenoten willen zeggen?

'Hoe belangrijk het is om iemand in vertrouwen te nemen als je het ergens moeilijk mee hebt. Of dat nu gaat over iets wat op de werkvloer of in je privéleven gebeurt. Praat erover of deel het op een andere manier. Ik weet dat dat moeilijk is, maar het helpt. Ik vond – en vind het nog steeds – moeilijk om te praten. Daarom schrijf ik vaak. Dat laat ik aan mensen lezen en zij kunnen er op reageren door terug te schrijven.

En daarnaast: blijf dicht bij jezelf en jouw waarden. Zeker als je jong bent, is het verleidelijk om met anderen mee te lopen. Dat snap ik wel, want iedereen wil er graag bijhoren, maar doe vooral waar jij zelf gelukkig en blij van wordt en bewaak je eigen grenzen.'