Van werken in de winkel naar werken in de wijk

Je wilde de verpleging in, maar koos toch een andere vervolgstudie. Waarom?

'Mannen in de zorg waren er destijds nauwelijks, en het salaris was minimaal. Nu denk ik: had ik me daar maar niet door laten weerhouden. Toch koos ik toen voor de misschien wel veilige weg: het werd de detailhandel.'

Maar het bleef blijkbaar kriebelen…

'Eigenlijk heb ik de zorg nooit uit mijn hoofd gekregen. Het is niet dat ik een hekel had aan mijn baan in de retail. Ik werkte er ruim twintig jaar, was manager van kleine en grote winkels. Maar toen ik begin veertig was, vroeg ik mezelf steeds vaker af wat ik nu écht belangrijk vind. Wat wil ik het allerliefste doen? Dat was de verpleging in. Sommige mensen hadden hun bedenkingen toen ik vertelde over mijn besluit, maar ik wilde iets doen waar ik meer voldoening uit haalde. Zinvol bezig zijn en iets voor anderen betekenen. Ik begon met een paar dagen stage lopen. Vanaf het eerste moment voelde ik: dit is mij op het lijf geschreven.'

Wat zeiden mensen uit je omgeving dan precies?

'Mensen die mij niet zo goed kennen, zeiden: ‘Wát ga je doen? Je hebt een mooie carrière; waarom zou je weer onderaan de ladder beginnen?!’ Wie mij beter kent, zag al snel in dat werken in de zorg bij me past. Ik ben een echt ‘mensenmens’ en altijd al zorgzaam geweest. Maar wat mensen ook zeiden, het heeft me er nooit van weerhouden deze keuze te maken. Mijn partner steunt me voor de volle honderd procent; hij vindt het geweldig wat ik doe. Zijn steun vind ik het allerbelangrijkste.'

Toch klopt het wel: je begint weer onderaan. Dat heeft financiële gevolgen.

'Klopt, dus mijn vriend en ik hebben van tevoren goed uitgezocht of het wel kon. Ik zou weer gaan studeren, en in vergelijking met de detailhandel zou ik er financieel op achteruitgaan. Maar het kon, en de voldoening die ik nu uit mijn werk haal vind ik minstens zo belangrijk.'

Werken in de zorg betekent ook onregelmatige diensten. Hoe bevalt je dat?

'In de retail werkte ik niet alleen doordeweeks van negen tot vijf, maar stond ik ook vaak in het weekend op de vloer. Wel werk ik nu vaker in de avonden en heb ik vroege ochtenddiensten. Tot nu toe gaat het me heel goed af. Ik heb alleen wel gemerkt dat plannen key is. En dat je goed voor jezelf moet zorgen. Als ik voor mijn ochtenddienst om kwart voor zes op moet, kan ik niet tot middernacht in de kroeg zitten. De volgende dag ben ik verantwoordelijk voor de zorg voor iemand anders en moet ik écht scherp zijn.'

Lukt het je om je werk van je af te zetten als je thuis bent?

'Er gebeuren weleens dingen die me aangrijpen, vooral bij cliënten aan wie ik me ben gaan hechten. Maar ik heb gemerkt dat ik dit goed van me af kan zetten. Ik gebruik daarvoor vaak het ritje vanaf de cliënt naar huis. Dat geeft me de tijd die ik nodig heb om mijn werk van die dag zoveel mogelijk achter me te laten. Ik zie wat ik kan doen vooral als iets moois. In moeilijke situaties kan ik iets voor mensen betekenen. Zowel voor de cliënt als voor de familieleden. Werken in de zorg is zo betekenisvol.'

Het klinkt alsof jouw leven best wel in balans is. Wat is jouw tip voor anderen om balans te houden?

'Natuurlijk maak ik privé ook weleens dingen mee en is de ene periode drukker dan de andere. Maar echte pieken en dalen heb ik eigenlijk nooit. Dat klinkt ‘saai’, hè? Goed plannen helpt mij om de balans te bewaren. Voor mij betekent dat: gezond eten, om de dag sporten – die momenten plan ik ook – en leuke dingen doen met familie, vrienden en mijn partner. Ik ga graag uit eten en naar de kroeg. Zo nu en dan houd ik ook heel bewust een avond vrij. Dan is het mijn partner, de bank en ik. Maar sociale contacten houden mij fit en scherp. Ik heb geen tijd alleen nodig om weer op te laden. Als je dat wel nodig hebt, moet dat zeker onderdeel van je agenda zijn.'

Krijg je, nu je in de zorg werkt, privé ook vaker zorgtaken toegeschoven?

'Dat heb ik nog niet gemerkt, maar wel dat ik meer oog en oor heb voor mijn medemens. Ik ben altijd al zorgzaam geweest, maar nu ik beter weet wat ik in een situatie kan doen, staan mijn voelsprieten nog meer afgesteld op wat er om mij heen gebeurt. De zorg is een heel interessante wereld om in te werken. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn en het werk moet bij je passen, maar ik ben nog steeds blij dat ik alsnog mijn hart heb gevolgd. Ik mag iedere dag met mensen werken, en ben ook nog eens zinvol bezig.'