'Op de spoedeisende hulp ben je nooit uitgeleerd'

Hoe ben jij in de spoedeisende hulp beland?

'Toen ik als kind nog in Iran woonde, ben ik heel erg ziek geweest. Het is een wonder dat ik het overleefd heb. Mijn moeder zei: ‘Als jij later groot bent, ga jij ook kindjes helpen.’ Vanaf dat moment wilde ik kinderarts worden en ben ik na de middelbare school geneeskunde gaan studeren met als specialisatie kindergeneeskunde. Ik dácht dat ik het helemaal gevonden had…'

Maar?

'Ik miste iets. Ik was niet helemaal gelukkig. Dat kwam best hard aan, want ik had m’n hele leven gedacht dat ik kinderarts wilde worden. Ik merkte wel al snel dat ik avonddiensten het leukste vond. Je doet dan zowel de spoedeisende hulp als de afdeling. Ik vond het geweldig om van hot naar her te rennen. Die chaos was heerlijk, van 9 tot 5 op de poli staan was niks voor mij. Toen ik een keer avonddienst had en er een trauma binnenkwam, was ik totaal gefascineerd. Ik vroeg de dienstdoende spoedeisende hulp arts of ik een kans zou maken om op de SEH te werken. Hij achtte die niet heel groot, gezien mijn achtergrond in alleen kindergeneeskunde. Kort daarna kwam er een vacature vrij en heeft hij me toch aangenomen.'

Totaal iets anders dus! Heb je veel moeten leren?

'Ja ontzettend veel. Volwassen geneeskunde is compleet anders dan kindergeneeskunde. Opeens moest ik weer precies weten welke botjes er allemaal in je hand zitten, of ik kreeg zware rokers met COPD op de afdeling, iets wat je bij kinderen natuurlijk niet ziet. Ook zaken als brandwonden had ik nog niet eerder behandeld. Ik kwam dus in een gigantisch kennis-gat terecht en moest mezelf enorm gaan bijscholen. Maar ik vond het geweldig en was helemaal lyrisch over alles wat ik zag. Toen ik voor het eerst een geamputeerde voet van een verongelukte motorrijder op ijs moest zetten, was het wel even slikken maar ik gíng gewoon door en wist: dit is wat ik wil!'

Heb je ook veel van je collega’s geleerd in die tijd?

'Absoluut! Ik kon enorm op de expertise van de verpleging terugvallen. Hoewel je in die tijd tijdens je nachtdienst nog geen SEH-artsen als achterwacht had die je om advies kon vragen. Dus je deed het echt als jonge dokter vrijwel in je eentje. Nu is dat anders en toen ik zelf achterwacht werd, zei ik altijd tegen de jonge dokters: ‘Je mag me altijd bellen. Al is het 10 keer per nacht, dat maakt me niet uit.’'

Leer je nog steeds bij?

'Als je klaar bent met je specialisatie ben je verplicht om per jaar een aantal punten te halen door middel van cursussen en symposia. Als SEH-arts zijn er sowieso een aantal cursussen zoals bijvoorbeeld de ATLS (Advanced Trauma Life Support) waar je om de paar jaar opnieuw een certificaat voor moet halen. We hebben ook een vakgroep waar we elke maand vergaderen en waar we onderling in kunnen sparren. Geneeskunde verandert continu, je moet echt bijblijven. Ik leer eigenlijk elke dag wel iets nieuws.'

Zijn er dingen die je thuis doet om je hoofd leeg te maken?

'Een beetje brainless televisiekijken werkt voor mij heel goed. Als ik thuiskom van een heftige avonddienst, dan zet ik Netflix aan. Ik kan dan niet meteen in bed gaan liggen en blijf kijken tot ik moe word. Ook heb ik sinds kort een hondje van negen weken oud: Maximus. Hij kost me wel veel energie, maar ik haal er ontzettend veel liefde uit. Als ik even met hem knuffel valt alle stress van me af. Ik ga ook met hem naar puppytraining, dus op dat gebied ben ik ook behoorlijk aan het leren, haha.'

Wat vind je het mooiste aan je werk?

'Dat je geen idee hebt hoe je dag eruit gaat zien. Het kan rustig zijn of complete chaos. Met je team zet je iedere dag de schouders eronder en we maken ook tussendoor wel grapjes om het een beetje luchtig te houden. Het menselijke aspect van mijn werk vind ik heel mooi, maar ook de dynamiek. Iedere patiënt heeft zijn eigen verhaal. Soms zie je er 20 op een dag en soms ben je ook de hele dag met één patiënt bezig. Wat ik ook mooi vind is dat je op de SEH altijd met leren bezig bent. Ofwel je volgt zelf lessen en leest jezelf bij, of je draagt kennis over aan jongere collega’s. Eigenlijk ben je op de SEH nooit uitgeleerd.'