'In de GGZ hoort vallen en opstaan bij je dagelijks werk.'

Wilde je altijd al in de zorg werken?

'Nee, eigenlijk niet. Het was een last minute beslissing. Toen ik moest kiezen wat ik ging studeren, dacht ik: ‘Doe maar verpleegkunde’. Ik wilde theoretische kennis en dingen met mijn handen doen combineren met mijn gevoel volgen en werken met mensen. Het weten-doen-voelen past echt bij mij. Elke dag ontmoet je andere mensen met nieuwe verhalen. En dat boeit me enorm.'

Waarom heb je gekozen voor de GGZ?

'Ook dat begon min of meer toevallig. Tijdens mijn opleiding kreeg ik een stage toegewezen. Voor mij was dat in de GGZ. Toen ontdekte ik pas dat ik heel veel affiniteit heb met dit werk. Ik wilde gelijk niets anders meer. Dat is alweer bijna 8 jaar geleden…'

Wat maakt je werk bijzonder?

'Bij Mentrum Trace helpen we mensen met een licht verstandelijke beperking en ernstige psychiatrische aandoeningen. Soms zijn ze ook verslaafd. Het is een gesloten afdeling met 18 cliënten en 35 collega’s. Af en toe denk je: ’Jeetje wat heftig, wat zit iemand in crisis!’ Het geeft veel voldoening als je iemand er  weer bovenop helpt. Zoiets kost wel tijd. Je moet vertrouwen winnen en een ingang vinden om de patronen te doorbreken. Onze cliënten verblijven gedwongen en schelden soms alles bij elkaar. Uiteindelijk gaan ze vrolijker weg en komen ze graag nog eens op de koffie. Dat geeft mij een kick.'

En je vlogt?

'Haha, ja. Mijn vlog heet ‘What’s on my mind.’ Ik ben gaan vloggen omdat mensen geen goed beeld hebben van het werk in de psychiatrie. Ik wil het stigma doorbreken. We helpen echt niet alleen daklozen met een probleem. Iedereen kan iets heftigs overkomen. Ook je vader, collega of buurvrouw. Daarnaast wil ik laten zien dat onze cliënten ook een heel mooie, menselijke kant hebben. Iedereen reageert zeer positief op de vlogs. Studenten stellen me heel wat vragen. Je bent toch een beetje een voorbeeld. Patiënten en ex-patiënten willen graag hun verhaal vertellen via mijn vlog. Wie weet kunnen de vlogs uitgroeien tot een mooi platform waar zij hun verhaal kwijt kunnen.'

Vallen en opstaan… wat is dat voor jou?

'Eigenlijk is mijn werk continu vallen en opstaan. In de psychiatrie krijg je meteen feedback en daar leer je van. Vallen is vooruitgaan. Bijvoorbeeld… cliënten komen gedwongen binnen en vinden je daarom soms een tiran, maar je moet toch met ze in gesprek komen. Dat lukt soms wel en soms niet. Zoiets kun je jezelf persoonlijk aanrekenen, maar dat bevordert het herstelproces van de cliënt niet. Vallen en opstaan is ook accepteren dat je met de ene cliënt geen match hebt en met de andere wel. Ik maak ook heftige dingen mee. Bijvoorbeeld een gevecht tussen twee cliënten of een collega die wordt aangevallen. Het is heel mooi als je daar samen om kunt huilen. We gaan wandelen, we praten erover en je komt er samen sterker uit. Je valt niet alleen en je hoeft ook niet alleen op te staan.'

Hoe blijf je in balans?

'Balans... In mijn vrije tijd balanceer ik tussen sociaal actief zijn en tijd voor mezelf vinden. Ik zit op kickboksen en lees veel. Ik probeer mezelf te prikkelen door nieuwe ervaringen op te doen. Zoals reizen, lezingen volgen of een theatervoorstelling pakken. In verrassende situaties terechtkomen en unieke mensen ontmoeten, daar haal ik mijn energie vandaan.'

Wat heb je geleerd van collega’s en wat kunnen ze van jou leren?

'Blijf dicht bij jezelf. Probeer niet iemand anders te zijn dan je echt bent. Dat is de grootste les. Op je opleiding leer je om afstand te houden. In de praktijk moest ik er juist aan wennen om nabijheid te durven bieden. Mensen hebben af en toe een knuffel nodig. Ik heb ook geleerd om niet te hard van stapel te lopen. Observeer en bespreek wat je ziet. Laat de mensen aan jou wennen. Je kunt niet op je eerste dag iemand het hemd van het lijf vragen. Wees benaderbaar en ze komen vanzelf naar je toe. Ook al duurt het drie weken.'