‘Ik stond op met het gevoel: het moet maar weer’

‘Het was de onregelmatigheid die me begon op te breken. Dag-, avond- en nachtdiensten wisselden elkaar snel af. Sommigen kunnen daar goed tegen, ik kwam niet goed meer in slaap. Thuis had ik een kort lontje, op het werk schakelde ik over op de automatische piloot. Ik had geen plezier meer in het werk. Geen mentale capaciteit meer om van de mooie kanten te genieten. De mindere kanten vielen me des te meer op: het grootse van een ziekenhuis, de hectiek van de intensive care. Vroeger had ik vaak zin om naar mijn werk te gaan, nu stond ik 's ochtends op met het gevoel: het moet maar weer.’

Carrièreswitch

‘Ik besloot een nieuwe baan te nemen als researchverpleegkundige. Dan begeleid je mensen die deelnemen aan wetenschappelijk onderzoek. Kantooruren, regelmatigheid, kalmte... Dat zou me goed doen. Maar het viel tegen. Driekwart van mijn tijd ging op aan data-invoer op de computer, het werk was saai en eenzijdig.’

Weer werkplezier?

‘Er moest weer iets veranderen, merkte ik. Tijdens de pandemie werd een beroep gedaan op oud-IC-verpleegkundigen. "We hebben je nodig", klonk het in de media. Ik voelde me geroepen! Ik ging toen weer op mijn oude afdeling werken en voelde al snel weer voldoening en werkplezier. Ik zorgde weer voor mensen en betekende iets voor hun families. Mijn man merkte dat ik weer opgewekt thuiskwam. Dat ging een periode lang goed. Maar natuurlijk moest ik daar ook weer onregelmatige diensten draaien, en daar kon ik nog steeds slecht tegen.’

Spannende uitdaging

‘Het knaagde na een tijd toch weer: kan en wil ik dit nog wel doen tot mijn pensioen? Het antwoord is nee, maar de zorg vind ik nog altijd prachtig. Daarom begin ik aan een nieuwe baan als verpleegkundige in de gespecialiseerde thuiszorg. Geen onregelmatigheid, geen hectiek. Ik heb veel zin om te beginnen, maar vind het ook best spannend. Mijn eerdere carrièreswitch pakte immers niet goed uit. Toch pak ik die kans!’

*Niet haar echte naam. Die is bij de redactie bekend.