'Ik was altijd al geïnteresseerd in de zorg voor anderen'

Waar komt je betrokkenheid bij de zorg vandaan? 

‘Van jongs af aan ben ik geïnteresseerd in zorg voor pubers en jongvolwassenen. Voor die groep heb ik altijd een zwak gehad en gehouden. Ik koos dan ook voor het Sociaal Agogisch Onderwijs. Tijdens een stage kwam ik in een wegloophuis terecht. Daar ben ik gebleven als vrijwilliger. Dat maakte voor de beloning niks uit, als stagiair kreeg ik ook geen cent. Maar ja, de kachel moest branden.’ 

Wilde je wel graag in de zorg blijven werken? 

‘Ja zeker! Ik heb echt geprobeerd aan het werk te komen in een baan waarbij ik voor jongeren en pubers kon zorgen, maar werkgevers vonden me te jong daarvoor. Dat was ik natuurlijk ook, denk ik nu. Maar toen ben ik — min of meer noodgedwongen — overgestapt naar een andere branche.’ 

Waar kwam je toen terecht?

‘Ik heb een aantal cursussen pr & communicatie gedaan, dat vond ik ook leuk. Ik belandde als perswoordvoerder bij de Anti Vivisectie Stichting en later bij de Dierenbescherming. Dat lag me wel, dat woordvoerderschap. In een uitzending van het toenmalige actualiteitenprogramma NOVA ging ik in debat met een jager en iemand van de Tros heeft dat gezien. Toen kreeg ik vanuit het niets een telefoontje van Gerard Baars of ik eens met de Tros wilde praten. Het verzoek was om een maatschappelijk betrokken consumentenprogramma te ontwikkelen en te presenteren. Zomaar werd mij een droombaan aangeboden! Dan zeg je natuurlijk geen nee.’

En dat werd Radar?

‘Ja, dat werd Radar. Het was geen direct succes, hoor. We moesten echt wel vijf jaar lang bouwen en zoeken naar waar we goed in waren. Er ligt geen kant-en-klaar format onder, dus we moesten alles zelf ontdekken. Maar na die eerste vijf jaar ging het steeds beter en uiteindelijk waren de kijkcijfers heel hoog. Eind vorig jaar zaten we op zo’n 1,5 miljoen kijkers per aflevering. Sinds we naar NPO2 verplaatst zijn, is dat helaas een stuk minder.’

Hebben jullie ook aandacht voor zorgonderwerpen?

‘Nou en of, die hebben zelfs onze speciale aandacht. Op zorg ben je aangewezen, je kiest er niet zelf voor. Dat is anders bij een e-bike of een vakantie. Daarom is het verschrikkelijk belangrijk dat die zorg ook goed is, maar ook in die sector gaan dingen mis. En daar zeg ik bij: dat ligt maar zelden aan de mensen die in de zorg werken. Artsen, verpleegkundigen en zorgmedewerkers doen juist vaak met heel veel toewijding hun werk, maar hebben zelf weer last van prijsafspraken, van arbeidskrapte of van te kleine budgetten. Ze werken stug en blijmoedig door, terwijl het dak lekt. Dus daar maken we ons graag druk over en sterk voor.’

Je doet dit werk al bijna 30 jaar. Hoe houd je dit vol?

‘Door me nuttig te maken. In dit geval voor consumenten die vermalen dreigen te worden door grote organisaties of door de overheid. Tegelijkertijd denk ik met mijn man ook wel eens aan pensioen, hoor. Dat je niet meer de druk hebt om elke week een goed programma te maken, dat is soms ook aanlokkelijk. En dan wil ik meer tijd hebben om te schilderen. Maar ik wil graag in een of andere vorm wel blijven werken. Ja, dat kan ook vrijwilligerswerk in de zorg zijn, en dan liefst nog steeds iets met jongvolwassenen en pubers. Daar kom ik tenslotte vandaan. Dus nee: ik houd het wel vol, maar ik zie ook niet op tegen mijn pensioen.’