Peter heeft long covid: ‘Ik blijf zoeken naar wat wél kan’

Wat deed je als zorgverlener?

‘Als kinder- en jeugdpsychiater bij GGZ Drenthe begeleidde ik jongeren met een migratieachtergrond. Het is bijzonder om kinderen echt te leren kennen en hun groei te zien. Het contact was soms lastig door de taalbarrière. Ik lette daarom extra op kleine dingen, zoals een blik of houding. Juist die uitdagingen maakten het waardevol werk. Samen vooruitgang boeken gaf mij veel voldoening. Het raakte mij altijd hoe dankbaar de kinderen en hun ouders waren voor mijn hulp.’

Wat veranderde er door corona?

‘Toen corona uitbrak, veranderde mijn werk compleet. Onze afdeling ging op slot en ineens sprak ik cliënten alleen nog op afstand. Dat was wennen, want je mist het echte contact. Toen we weer open mochten, zaten we met mondkapjes en spatschermen. Toch raakten veel collega’s alsnog besmet. Ik kreeg corona via mijn zoon. Ik werd flink ziek: hoge koorts, benauwd, moe en pijn in mijn spieren. Die klachten gingen niet meer weg. Ik hield last van spierpijn en concentratieproblemen. De huisarts herkende meteen: dit is long covid. Dat gaf duidelijkheid, maar ik vond het toen lastig te accepteren. Ik was altijd actief en sportief, maar nu is zelfs een kleine inspanning al te veel.’

Hoe ga je om met onbegrip en beperkingen?

‘Er is nog veel onbegrip over long covid, omdat je het niet aan de buitenkant ziet. Ik hoor vaak: “Je moet gewoon rustig opbouwen”, of: “Je ziet er toch goed uit?” Was het maar zo makkelijk. Er is nog veel onbekend, maar ik blijf zoeken naar wat voor mij werkt. Ik oefen met de fysiotherapeut en wandel elke dag 15 minuten buiten. Dat gaat gelukkig goed. Soms merk ik kleine stapjes vooruit. Maar thuis kosten dagelijkse taken als boodschappen doen of koken nog steeds veel energie. Ik moet vaker mijn grenzen aangeven en op tijd rust nemen. Mijn gezin helpt en accepteert het als iets niet lukt. Dat geeft kracht en geeft mij het gevoel dat ik er niet alleen voor sta.’

Wat betekent long covid voor je inkomen en pensioen?

‘Ik wilde zo lang mogelijk blijven werken na de diagnose. Ik voelde me verantwoordelijk voor mijn cliënten. Maar het lukte gewoon niet meer. Tijdens vergaderingen kwam ik niet meer uit mijn woorden. Zelfs een simpel recept uitschrijven was te veel. Toen moest ik accepteren dat werken niet meer ging. Ik werd deels arbeidsongeschikt. Opeens moest ik goed nadenken over mijn toekomst en pensioen. Gelukkig bouw ik voor het deel dat ik ben afgekeurd nog steeds pensioen op. Heel af en toe werk ik nog als zelfstandig adviseur. Dat contact met collega’s doet me goed. Zo kan ik toch nog iets betekenen voor anderen.’

Hoe kijk je naar de toekomst?

‘Ik kijk vooruit en hoop dat er betere behandelingen komen. Tot die tijd ben ik blij met alles wat lukt, hoe klein ook. Ik deel graag mijn verhaal en ik zit in een online groep met lotgenoten. We steunen elkaar en houden het onderwerp zichtbaar. Mijn belangrijkste advies aan lotgenoten: geef niet op en blijf zoeken naar wat je nog wél kunt. Long covid bepaalt niet wie je bent. Je bent meer dan je klachten.’