'Toen ik op de opleiding was ingeloot, bleek ik zwanger te zijn…'

Hoe ben jij in de zorg beland?

‘Toen ik 16 was wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik wilde. Omdat ik wel een mensen-mens ben, koos ik voor de mbo-opleiding SPW (sociaal pedagogisch werk) en dacht: dan zie ik wel wat ik daarna ga doen. Van niveau 3 ben ik doorgestroomd naar niveau 4 en mijn laatste jaar heb ik stagegelopen bij Philadelphia, mijn huidige werkgever. Zo ben ik in aanraking gekomen met gehandicaptenzorg. Nadat ik mijn diploma behaald had, ben ik in de thuiszorg gaan werken maar wel nog af en toe blijven invallen bij Philadelphia.’

Hoe ben je gezinsbegeleider geworden?

‘Dat was best een lange weg. In mijn familie heeft eigenlijk niemand verder gestudeerd, dus dat ik ook nog door kon stromen naar het hbo kwam niet in mij op. Een vriendin vroeg me mee naar een open dag van een hbo-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en ik vond het echt geweldig. Toch was het in mijn hoofd nog steeds geen optie. Mijn vriend heeft tegen me gezegd: 'Ga het gewoon proberen, je kan altijd stoppen!' Ik heb me dus ingeschreven en werd ook ingeloot. Maar toen bleek ik zwanger te zijn…’

Ai, niet echt een goede timing…

‘Nee, en eigenlijk vond ik dat wel een goed excuus om te stoppen, maar mijn vriend hield vol dat ik het toch moest proberen. Dus ben ik de opleiding begonnen terwijl ik zwanger was. Het eerste jaar was echt heel zwaar. Na mijn bevalling in de kerstvakantie, ben ik meteen terug naar school gegaan, anders zou ik ook nog inhaalopdrachten moeten doen. Tegelijkertijd wilde ik er ook voor mijn kind zijn. Ik ben opgegroeid met een moeder die altijd thuis was en ik vond dat mijn kind dat ook verdiende, maar ik moest naar school. Mijn vriend is toen de eerste twee jaar thuisgebleven. Als hij dat niet had gedaan was ik waarschijnlijk wel gestopt.’

Waar een wil is, was in jouw geval dus echt een weg?

‘Die was er, maar het was zeker een zware. Tijdens mijn studie liep ik stage bij een daklozenopvang en dat was heel heftig. Het bracht me aan het twijfelen of deze opleiding en de zorg wel iets voor mij was. Ik herinnerde me mijn fijne tijd bij Philadelphia en heb ze gemaild. Ze reageerden heel enthousiast en ik kon meteen aan de slag op de crisisopvang. Ik ben daar stage gaan lopen en vervolgens begeleider geworden. Tijdens mijn afstuderen ben ik zelfs doorgestroomd naar de functie van coördinerend begeleider.’

Zijn er dingen die anders kunnen volgens jou?

‘Er zijn te veel vooroordelen. Ik loop daar in mijn werk ook tegenaan. Ouders hebben vaak een andere cultuur of achtergrond. Soms nemen ze iets niet aan van iemand met een andere huidskleur, soms vinden ze me te jong en zeggen ze: “Wat weet jij nou van kinderen opvoeden?”. Als ik dan zeg dat ik zelf ook twee kinderen heb, draaien ze meestal wel bij. Ik vind dat er vaak een te eenzijdig beeld geschetst wordt van de zorg. Op posters zie je bijvoorbeeld regelmatig een vrouwelijke verzorger en worden gehandicapten ook op een bepaalde manier weggezet, bijvoorbeeld altijd in een rolstoel. Daar mag veel meer diversiteit in komen.’

Wat vind jij het mooiste aan jouw werk?

‘Ik werk hier met ouders met een licht verstandelijke beperking, dan zie je soms best heftige dingen. Ik heb inmiddels een tweede kind en ik merk dat ik anders naar mezelf kijk en me vaker afvraag waarom ik iets doe zoals ik het doe of waarom ik iets vind of denk. Ik moet me vaak aanpassen aan de cliënten en hoe zij het willen. Wat vind ik normaal? Wat vinden zij normaal? Het werken in de zorg heeft mij ook meer gevormd. Ook ben ik heel blij dat ik de kans heb gekregen bij Philadelphia om te groeien en te ontdekken. Als je iets wilt, mag je hier echt je ruimte pakken en dat heb ik ook gedaan!’