‘Debby heeft me geleerd meer te genieten van de kleine dingen’

Hoe ben je het maatje van Debby geworden?

‘Toen ik mijn vriend 1,5 jaar geleden leerde kennen, deed hij vrijwilligerswerk via Sociale Gasten – een netwerk dat vrijwilligers koppelt aan jongeren die hulp kunnen gebruiken. Daarvoor was ik al vrijwilliger in een verpleeghuis, maar ik zocht iets waarbij ik niet gebonden was aan een vast aantal uren per week. Ik begon met het ‘maatjestraject’ bij Sociale Gasten, en zo leerde ik Debby kennen. Ze is 31 en heeft het Ehlers-Danlos syndroom. Daardoor is ze rolstoelafhankelijk; haar gewrichten schieten snel uit de kom en ze heeft problemen met haar bloeddruk. Ook werkt haar maagklepje niet, daarom krijgt ze sondevoeding. We zien elkaar sowieso één keer per week, soms twee.’

Wat doen jullie dan zoal?

‘Vooral leuke dingen. Ze heeft niet veel mensen om haar heen, dus ze gaat er niet zo vaak op uit. Meestal gaan we lekker naar buiten, naar het bos bijvoorbeeld. Ik op de fiets, en zij met een speciale fiets voor op haar rolstoel, waarmee ze alleen haar armen hoeft te bewegen. Ook wandelen we vaak, of we gaan de stad in.’

Praten jullie vaak over haar aandoening?

‘Soms. Ik vind dat ze er goed mee omgaat. Ze heeft het niet altijd makkelijk en op dagen dat het even tegenzit, vindt ze het fijn om erover te praten. Maar meestal heeft ze het er liever niet over. Ze kijkt vooral hoe ze dingen nog wél kan doen, en hoe ze het zo leuk mogelijk kan maken. Haar grenzen aangeven, vindt ze soms moeilijk. Laatst waren we op een Sociale Gasten-borrel en dan vindt ze het lastig om te zeggen wanneer het genoeg is. Daar heeft ze dan de volgende dag last van. Een soort kater, terwijl ze niet drinkt.’

Hoe vind je het om het maatje van Debby te zijn?

‘Heel bijzonder, ik heb een hele hechte vriendschap met Debby gekregen. Ze is als een soort oudere zus voor mij; we lijken zelfs een beetje op elkaar. Ik krijg er energie van, het geeft me veel voldoening. Het is fijn om te merken hoeveel mijn aanwezigheid voor haar betekent. Ieder moment dat ik met haar ben, is fijn. Voor mij voelt het niet als een verplichting, want het is gewoon heel gezellig. We hebben een goede band, kunnen samen lachen en huilen, en durven alles tegen elkaar te zeggen.

Debby stelt zich heel erg open voor mij, daar heb ik veel respect voor. Met haar omgaan, zet het leven voor mij in perspectief. Ik ben gezond, zij heeft deze aandoening. Ik ben nu een jaar ouder dan zij toen ze de diagnose kreeg. Dit had mij ook kunnen overkomen. Ik ben heel trots op de manier waarop ze met haar aandoening omgaat. Ze kijkt graag naar de mogelijkheden die ze wél heeft en daar help ik haar graag bij. Nu onderzoekt ze bijvoorbeeld of ze ook vrijwilliger bij Sociale Gasten kan worden. Ze heeft me geleerd meer te genieten van de kleine dingen. Van buiten zijn, het bos, eigenlijk alles om me heen. Daar krijg je meer oog voor als je met een beperking de ‘grote’ dingen niet altijd meer kunt doen.’

Wat wil je collega’s meegeven die ook denken aan vrijwilligerswerk?

‘Als je er tijd voor hebt, kan het je zoveel opleveren… Veel verpleegkundigen vinden hun baan genoeg, en dat snap ik ook. Misschien denk ik er over een paar jaar ook zo over. Maar nu geeft het me veel voldoening. Zelf ben ik ook niet graag alleen, en als iemand anders alleen is kun je beter samen iets doen. Ik maak niet zo snel tijd voor leuke dingen, maar met Debby doe ik dat wel. En het zijn maar een paar uurtjes per week.’