ikzorg
Geen zorgbaan is hetzelfde. Van huisarts tot sportcoach en van psychiater tot sociaal werker. Wat maken al die verschillende zorgprofessionals mee in hun werk? Wat maakt hun werk uniek en waar lopen ze tegenaan? Daar lees je over in de rubriek ‘Ik zorg’. Met in deze editie: Angela van Leeuwen (39), helpende in de thuiszorg bij TAJ-Zorg in Bergschenhoek.
‘Elke shift bezoek ik tussen de zeven en veertien cliënten. Ik help hen met de ADL: algemene dagelijkse levensverrichtingen, zoals wassen, aankleden en het aan- of uittrekken van steunkousen. Minstens zo belangrijk is dat ik hun aandacht geef en een praatje maak. Van de verzekeraars krijg je doorgaans maar twintig minuten, maar als ik kan onderbouwen dat het nodig is, betaalt mijn werkgever mij wat langer door. Ouderen voelen zich vaak zo eenzaam ...’
'De zorg trok me altijd al aan. Aanvankelijk wilde ik op de ambulance werken, maar toen ik van de middelbare school afkwam, voelde ik er niets voor om door te leren. Ik werd helpende in een verzorgingstehuis. Daar was de zorg bar slecht geregeld. Ongekwalificeerde mensen zoals ik kregen te grote verantwoordelijkheden, en ander personeel was ongemotiveerd. Ik dacht: als dit "de zorg" is, dan ben ik weg. Ik ging bij een kinderopvang werken en werd pleegmoeder. Toen ik zelf kinderen kreeg, wilde ik de zorg toch nog een kans geven. Zo kwam ik in de thuiszorg te werken.'
'De verhalen die cliënten je vertellen. Oudere mensen hebben vaak veel meegemaakt. Ze vertellen over de bombardementen, over bijzondere vriendschappen die ontstonden tijdens oorlogstijd. Je merkt dat ze het fijn vinden om met iemand te praten. Er zijn mensen die stil in een hoekje van hun stoel zitten, totdat ik kom. Voor hen ben ik het hoogtepunt van hun dag. Het gevoel dat je echt iets betekent voor iemand, de sfeer of het humeur van iemand positief kunt beïnvloeden ... dat vind ik prachtig.'
Soms loont het om op je eigen gevoel af te gaan en dingen nét even anders te doen in het belang van de patiënt. Rob Heebink werkt in de ouderenzorg en vertelt over zijn eigenzinnige werkwijze en out-of-the-box aanpak.
Lees meer'het gebrek aan tijd is echt het moeilijkste aspect van dit vak'
'Ja, het gebrek aan tijd is echt het moeilijkste aspect van dit vak. Mensen willen dat je blijft eten of een wijntje meedrinkt. Ik denk vaak: ach, ik blijf wel wat langer, dan maar in mijn eigen tijd. Maar ik heb thuis ook nog een gezin en een volle wasmachine. Bovendien ben ik herstellende van long-Covid, dus ik heb beperkte energie. Ik heb geleerd om beter op mijn eigen grenzen te letten.'
'Ik blijf voorlopig dit werk doen, maar omdat ik nu wél dol ben op leren, ben ik de opleiding Verzorgende IG gestart. Op die manier kan ik straks ook mensen helpen die bijvoorbeeld stoma- of catheterzorg nodig hebben.'
