interview
‘Ik werk al meer dan 25 jaar in de zorg. Eerst 20 jaar in het UMCG op de bestralingsafdeling. Door een chronische ziekte werd het werk te zwaar. Ik maakte een kort uitstapje naar het mbo, waar ik 1,5 jaar voor de klas heb gestaan. Toch miste ik de zorg. Dat zit gewoon in je hart en je handen. In 2023 begon ik bij het bevolkingsonderzoek voor borstkankerscreening. Daar werk ik nu al 2 jaar met heel veel liefde en plezier.’
Zorg zit gewoon in je hart en je handen
‘Samen met 3 collega’s onderzoeken we dagelijks 60 vrouwen in een mobiele bus. Het is hard werken, want we hebben maar 5 tot 10 minuten per cliënt. In die korte tijd maken we een röntgenfoto waar de borst tussen platen samengedrukt wordt. Vrouwen zijn vaak nerveus, dat begrijp ik. Ik probeer hen zoveel mogelijk op hun gemak te stellen. Je staat stijf van de spanning en met een ontbloot bovenlichaam. Bij het plaatsen van de borst kom ik heel dichtbij. Een kwetsbaar moment dat vraagt om veel vertrouwen.’
‘Dat is moeilijk in zo’n korte tijd, maar daar doen we altijd ons best voor. Iedere collega doet dat anders. Ik benader iemand altijd op een rustige en vriendelijke manier. Tijdens het onderzoek klets ik iemand erdoorheen. Als het pijn doet, geef ik ademhalingstips. Dan gaat het vaak wat makkelijker. Na de screening zeggen veel vrouwen dat het meeviel. Dat is fijn om te horen.’
‘De laatste jaren is de werkdruk voor ons hoger geworden. Dat komt door personeelstekort en corona-achterstand. Laatst nog gingen we naar de andere kant van het land om onze collega’s daar te ondersteunen. In zulke gevallen overnachten we daar om meerdere dagen te kunnen werken. Dat is gelukkig goed geregeld en ook gezellig met collega’s. Het werk vraagt veel, maar we zijn betrokken en doen het samen.’
‘Met het bevolkingsonderzoek kunnen we borstkanker al heel vroeg opsporen. Veel vrouwen krijgen daardoor op tijd een behandeling en hebben meer kans op herstel. Mensen zijn vaak ontzettend dankbaar. Laatst bedankte een vrouw ons met chocolade. Ze was eerder bij ons gescreend en kon op tijd worden behandeld. Ze zag de bus in het dorp en wilde ons bedanken. Zulke momenten raken me echt. Het herinnert me eraan waarom ik dit werk doe: we kunnen écht een verschil maken in iemands leven.’
